Augustus III of Poland, Schilling Dresden 1750 - RARE, ex. Marzęta

Rare date, extremely rare on the auction market.

Variety with date 1750 on the reverse and with an empty field under the coat of arms on the reverse.

Coin specified in Chałupski's catalogue as R3.

Rzadki rocznik, niezwykle rzadko pojawiający się na rynku aukcyjnym.

Odmiana z datą 1750 na rewersie oraz z pustym polem pod tarczą herbową na rewersie.

W katalogu Jerzego Chałupskiego stopień rzadkości określony jako R3.

Moneta pochodząca z kolekcji Dariusza Marzęty wraz z załączoną kopertką ze zbioru.

Pozycja ilustrowana w Wirtualnym Muzeum Polskiego Szeląga (WMPS).

Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.

Emisje miedzianych szelągów koronnych Augusta III Sasa (podobnie jak i innych polskich nominałów) były nielegalne. Nie wyraził bowiem na nie zgody polski sejm. Mimo to, były one bite w dużych ilościach w trzech mennicach: drezdeńskiej (1749 i 1750 – znacznie rzadszy rocznik), gruntalskiej (1751-1755) i gubińskiej (1751-1755). Na awersie szelągów koronnych zostało ukazane popiersie monarchy oraz napis w otoku. Na rewersie – pięciodzielna tarcza z nałożoną zamkniętą koroną oraz napis. Na części odmian szelągów pochodzących z mennicy gubińskiej, pod herbami zostały umieszczone litery będące oznaczeniami zespołów mincerzy odpowiedzialnych za produkcję danej partii szelągów. Inne znaczenie posiadają litery „H" (inicjał Ernsta Hartela, kierownika mennicy gubińskiej w latach 1754-1756) oraz „S" (inicjał Francisco von Steina, kierownika mennicy gubińskiej w latach 1751-1753). Szelągi miejskie Augusta III Sasa pochodziły z mennic gdańskiej (1753, 1754, 1757, 1760, 1761, 1763), toruńskiej (1760, 1761, 1763) i elbląskiej (1760, 1761, 1763). Na awersie szelągów miejskich był umieszczany ukoronowany monogram królewski oraz po bokach data. Na rewersie napis w trzech wierszach i herb miasta. Inicjały kierowników mennic umieszczano albo po bokach herbu, albo u dołu na awersie (znacznie rzadziej). Na części odmian w ogóle nie umieszczano inicjałów kierowników. W okresie panowania Augusta III Sasa popularne wśród kolekcjonerów stało się zamawianie odbitek zwykłych obiegowych szelągów w złocie i srebrze. Znane są odbitki w szlachetnych metalach zarówno szelągów miejskich, jak i koronnych (należące do wielkich rzadkości numizmatycznych).

POLISH COINS Poland Poland 1506-1795 Poland Polen Germany Deutschland Shilling Schilling