Stanislaus August Poniatowski, Medal Naruszewicz and Sarbiewski 1771 - VERY RARE

Bardzo rzadki medal autorstwa Jana Filipa Holzhaussera, sygnowany I.P.H. na ramieniu, przedstawiający Adama St. Naruszewicza i Macieja K. Sarbiewskiego.

Awers: popiersia dwóch poetów w prawo, pod nimi napis POETÆ

ADAM NARUSZEWICZ N MDCCXXXIII MAT SARBIEWSKI M MD CXL (Adam Naruszewicz urodzony 1733. Maciej Sarbiewski zmarły 1640.)

Rewers: sześciowierszowy napis w ozdobnym wieńcu, u dołu pod wieńcem MDCCLXXI

QUO NON PERTINGET, COEPTANS, UBI DESIIT ILLE! S.A.R.F. F. (dokądże nie dosięgnie ten, który rozpocznie tam, gdzie ten stanął)

Srebro, średnica 44 mm, waga 37.91 g

Edward Raczyński o tej pozycji pisze tak: 'Mateusz Kazimirz Sarbiewski urodził się w płockiem województwie w roku 1595. Zostawszy Jeznitą, po niejakim czasie wysłany był do Rzymu. W starożytnościach miał upodobanie, oswoił się z niemi, pod przewodnictwem bieglejszych w tym rodzaju mężów. Własną uczoność dał poznać tyle, że w tej stolicy chrześciaństwa prawidła literatury wykładać był zniewolony.

Ubiegali się w okazywaniu dla niego szacunku xiążęta znakomitsi. Urban VIII polubił go wielce, do wygładzenia i napisania kościelnych hymnów, dotąd w brewiarzach pozostałych, jego wezwał pomocy, obdarzył wieńcem z wawrzynu, a kiedy wracając do Polski papiezkie całował nogi, sam na szyi wierszopisa zawiesił kosztowne, złote numizma. - W Wilnie objął katedrę wymowy i filozofii, liczni otaczali go słuchacze. Kiedy otrzymywał stopień doktora teologii, uczcił go Władysław IV zdjętym z palca pierścieniem; ten sygnet, aż do ostatnich czasów, używany był w akademii do podobnych obrzędów. W Krozach na Żmudzi był nauczycielem rymotworczej sztuki; góra drzewem okryta, Miedziokalnią zwana, szczególniej mu była upodobaną; tam częste odbywał przechadzki, tam spocząć lubił, wiersze nieśmiertelne tworzył, wyrzynał je na dębach, jak starych ludzi, w miejscu tem zamieszkałych, niosą podania. - Kaznodzieją go swoim Władysław król zdziałał; życia jego, łowów, podróży do cieplic badeńskich miłym był towarzyszem. - Czy u dworu, czy w zakonnej celi, wzorowych pisarzy, mianowicie Horacego, Wirgiliusza, Pindara, zawsze miał obok siebie; pokarmu duszy, odświeżenia myśli w nich szukać i znajdować umiał. Zamiłował ich do tego stopnia, że po kilkadziesiąt razy ich odczytywał; co na exemplarzu Eneidy, w drohickim klasztorze znajdującym się, ręką jego zapisano. Stolik przy łóżku miewał i wszystko do pisania w pogotowiu, ażeby nasuwających mu się wśród nocy bezsennej nie uronił wierszy. Dzieła jego rymotwórcze, w różnych krajach, nader licznie ogłaszane drukiem, stawią go w rzędzie najlepszych pisarzy. Śpiewa pochwały: świętych pańskich, Bogarodzicy, naczelników kościoła, panujących w Europie; pobudza do odzyskania cesarstwa wschodu; czyny Zygmunta III, zwycięztwa Władysława IV, wierność Gdańszczan głosi, Chodkiewicza i innych krajowców, tudzież Rzymian uwielbia. W 1640 roku przeniósł się do wieczności (a).

Adam Naruszewicz z osiadłych w pińskim powiecie rodziców, w roku 1733 przyszedł na świat, w 15 życia swojego roku, wstąpił do zakonu imienia Jezus. Wyprawiony do Lugdunu we Francyi, gdzie było znakomite ich kollegium, wsparty szczodrobliwością xięcia Czartoryskiego kanclerza litewskiego, był w stanie zwiedzić Wiochy, Francyę, Niemcy. Powróciwszy do kraju, wykładał poezyę w akademii wileńskiej; przeniesiony do Warszawy, szlachetnej młodzieży w konwikcie Jeznitów dawał nauki. Doznając opieki xiążęcia Adama Czartoryskiego jenerała ziem podolskich, wstęp znalazł u możniejszych, u dworu. Polubił go Stanisław August, po zniesieniu Jezuitów umieścił przy swym boku; chcąc go wznieść, kolejno go i los jego zapewnić, koadjutorem biskupstwa smoleńskiego, pisarzem w. x. lit., sekretarzem rady nieustającej, biskupem smoleńskim, a w 1790 roku łuckim pasterzem mianował, orderami polskiemi ozdobił, medalem tym uczcił, bronzowe popiersie jego w sali sławniejszym ziomkom poświęconej, umieścił.'

Poland Polen Medaille Medal